1."قصه عینکم"رسول پرویزی را که حتما همه تان در کتاب های درسی یا حتی همین فضای مجازی خودمان خوانده اید.عینک همان موجود بی جانِ بی شاخ و دمِ ساخته یِ دستِ انسانِ متفکرِ همیشه در صحنه(!)است،که جان می بخشد به چشمانِ بی جانِ خیلی از آدم ها که البته سن و سال خاصی هم نمی شناسد!عموماً روزهای اول و دوم استفاده از این موجودِ لاجان،قابلِ تحمل تر است اگر به چهره ی شخص عینکی بنشیند!اما بعد از آن،شخص باید در جدالِ بینِ عادت نداشتنِ به استفاده از عینک و عادت کردنِ به استفاده از همان عینکِ مذکور ،گردنِ رستم بشکند و تلاش کند تا هم خدا راضی باشد هم خلقِ خدا و هم چشمانِ خلقِ خدا!ولی خُب آدمی ست و عادت!اینچنین است که جدال پایان یافته و زود عادت می نشیند برجانِ شخص و آنقدر با آن عضو جدید انسانی چهره اش اُخت می شود که حتی گاهی فقط زیرِ دوش ِحمام از آن یاد می کند!
2.این داستانِ جذابِ رسول پرویزی مرا عجیب یادِ خانم جان فیلمِ خواهران غریب می اندازد!از آنجاییکه مادربزرگِ قصه،خیلی راحت از نشنیدن و پیریِ گوشهایش ،سواستفاده کرده و برای اعلان لج و لجبازی اش با شخصیت پسر،نوه،و یا هر کس دیگر سمعک هایش را درآورده و با شوری مضاعف از نشنیدن،بیخیال دنیا،می نشیند و کتاب می خواند!
3. و حالا وجه اشتراک این دو نفر،لذت بردن از همه چیزِاطرافشان است!حتی اگر آن اتفاقِ در اطرافشان خیلی میمون و مبارک نباشد،علاوه بر کنار آمدن با آن اتفاق(فی المثال استفاده از سمعک و یا عینک در این دو قصه)از آنها بهترین استفاده ی ممکن را می برند!
باشد درسی برای خودم که جهت جلوگیری از بالا رفتن شماره ی چشمانم ،در حالی که گویی عینک جن است و چهره ی من هم بسم الله _ از بس که بهم نمی آیند _دیروز عینکی را البته با کچل کردن شخص شخیص فروشنده سفارش دادم و تا فردا حاضر است!شاید با این حرف ها بشود خودم را قانع کنم به استفاده از آن غولِ بی شاخ و دُمِ بی جانِ به ناچار دوست داشتنی!
+
اگر قصه عینکم رسول پرویزی را نخوانده اید،اوصیکم خواندن آن را هر چه سریعتر! اینجا
