خدا میگه جلو هیشکی از خودت و کارات بد نگو...فقط بیا پیش خودم...به درگاه من بگو از کارات ...بین خودم و خودت...از یه طرفی اونقدر بزرگه که کارای زشتت از نگاه بقیه دور می مونه و خوب جلوه می کنی<<و چه بسیار ثنای نیکو که شایسته اش نبودم و تو آن را نشر دادی- و کم من ثنا جمیل..."کمیل">>و از طرف دیگه تَرِش،وقتی کرام الکاتبین -که وظیفه شون نوشتن اعماله- میان و کارامونو مینویسن،خدا بعضی وقتا،بعضی گناهامونو رسما از جلو چشماشون برمیداره و از نگاهشون پنهان می کنه...<<و کل سیئه امرت باثباتها الکرام الکاتبین..."کمیل">>بعدترش هی می گه بیاید،به من رو بیارید...از گناهانتون برگردید...برگردید که من "سریع الرضا" م...زود از بنده م راضی میشم..."کمیل"
ولی خب آدمیزاده.. و اشتباه و گناه...اونقدری که تو آخر دعای سِمات جان،می گه" و ببخش بر من تمام گناهانی که مرتکب شدم و در آینده خواهم شد!"
.
پ ن:محرم امسال فهمیدم،هر عملی که ملکه ی ذهن شه و مدام تکرار،میشه خُلق آدمیزاد...مثلا غیبت...مثلا دروغگویی...بعد برای بازگشت از گناه هایی که خُلقت شدن،بیا پشیمون شو و انجامشون نده و از همه مهمتر،عمل عکسشو انجام بده...مثلا مواظب باش و مراقبت کن که تحت هر شرایطی حتما راستشو بگی...کاش مراقبه کردن یادمون بمونه...
