همیشه از پیامک های متنی بدم می آمد.آنهایی که وقت و بی وقت برایت ارسال میشدند یک زمانی...و تا دستت می رفت روی دکمه ی بازکردن پیام ، مواجه میشدی با یک سری کلماتِ نه چندان خوش آهنگ و بسیار نَچَسب که گویی آنها را به سختی راضی کرده بودند به نشستن در کنارِ هَم!و می خواندم و نمی فهمیدم...نمی خواستم که بفهمم...یک بار، دو بار...ولی نه!چیزی که آن پیام را آنقدر نچسب کرده بود، کلمات بیچاره اش نبودند!بلکه باعثش آن رُباتِ آدم نمایی بود -یقیناٌ آدم انقدر بی احساس نمیشود- که نمی توانست خودش،احساساتش را در غالب چهار کلمه ی ساده بیان کند... یا حداقل آنقدر برایت ارزش قائل شود که به اندازه ی یک دقیقه و شاید کمتر،بنشیند و فکر کند و واژه ها را کنار هم بچیند که وقتِ خواندَنَش مزه اش زیر دندانت بماند و لبخندش سالیانِ سال روی لَبَت...
هنوز هم عِدِه ای هستند که وقتی تولدت می شود یا عیدی مناسبتی چیزی،دَرجا توی مرورگرشان سِرچ می کنند "پیام های فلان اتفاق" را و بی درنگ ، اَوَّلینشان را کُپی می کنند و به خوردت می دهند و تو هم پیام را کامل نخوانده، معمولاً با یک "ممنون عزیزم ِ"ساده قضیه را فیصله می دهی و گوشیت را لاک می کنی و حسِ نداشته یِ شخص اس ام اسی را فراموش...
.
.
پ ن:کاش میشد تکرار شود زمانهایی که آدمها می نشستند و چند شبانه روز وقت میگذاشتند روی نوشتن نامه ای،صرفا جهت این که کمی حال خواننده اش را خوش کنند...
