حس آدمای خانه به دوشی رو دارم که یهو از خونشون با تیپ پا انداخته شدن بیرون!و بعد از کارتون خوابی و خیابون نوردی،رفتم تا شهر بغلی و اونا منو جا دادن پیش خودشون!و من هنوز منتظر اثاثیه و خونه ی قدیمیم موندم!بعد از "تشکر بسیار از صبر و شکیبایی بنده"،حالا که خونه م راه افتاده،می بینم که همه ی وسایلم دود شده رفته هوا و جاش یه "متاسفیم" باقیمونده!
بلاگفا،خونه ی دوست داشتنی م بوده و هست!اما متاسفانه "متاسفیم"برام نوشته هام نمی شن!
(به قول فیلوسوفیا)
ماهی گلی ها،تازه اومده بودن تو خونمون.یادته؟ماهی گلی ها غم نداشتن.غصه نداشتن!حالشون با خودشون خوب بود!نگرانشون نبودیم.فقط بابا همیشه می گفت تَق تَق نزنین به شیشه ی تُنگ که دل ماهی گُلی هامون هُررری بریزه پایین و بعدش هم بمیرن :(من و تو هم یواشکی سرمونو می بردیم بالای دریچه ی تُنگ و آروم به لباشون نگاه می کردیم و بعدش مثه ماهی گُلیا لبامونو غنچه می کردیم تو هوا و بعد کلی به قیافه های کج و کوله همدیگه می خندیدیم.قهقهه می زدیم . حالمون با ماهی گُلیامون خوش بود!یادمه اون روز که پسرکوچولوی همسایه اومده بود و یکی از ماهی گُلی هامونو از تُنگ درآورد،خیلیییی گریه کردیم.ماهی گُلی دومی دیگه تنها شده بود...تنهای تنها!ماهم وا میستادیم از دریچه ی تُنگ،تنهاییشو تماشا می کردیم و غصه می خوردیم.بابا که ما رو دید گفت ماهی ها همه چیو زود یادشون میره...ولی اینو گفته بود که ما غصه نخوریم.مگه میشه کسی تنهاییو یادش بره؟! فرداش مامان اومد و گفت اگه ماهی گُلیتون و دوست دارین ببریدش یه جای بزرگتر با دوستای بیشتر...اینجا حتی اگه یادش بره ماهی گلیشو که مرده،تنهایی شو یادش نمیره...اون شب رفته بودیم مسجد،یه تُنگ ماهی هم دستمون بود.تو یه طرفشو گرفتی و منم طرف دیگه شو!ولش کرده بودیم تو حوض مسجد و تا وقتی اونجا بودیم با چشممون دنبالش کرده بودیم که گمش نکنیم.دیده بودیم که خوشحاله.دیده بودیم که حالش خوبه ..دیده بودیم و با دلتنگی از مسجد رفته بودیم.دیگه ماهی قرمز نخریدیم،چون ترسیدیم تنها بشه و دق کنه!بزرگ شدیم.خیلی...ولی تو هنوز هم که میری تو حیاط مسجد ،چشمات به حوضه و دلت پیش ماهی گلی....منم که میرم تو حیاط،چشمام به حوضه و دلم پیش ماهی گلی...
و هنوز نوستالژی ماهی قرمز ادامه داره!ما بچه هایی که بزرگ نشدیم :)
.
.
از دستش خسته شدم. مدام غر میزنه... خب پیره،شکسته س، خسته س، قبول... ولی مطمینم بردن این یکی تو خونه ی سالمندان، گناه که نیست هیچ، ثواب هم داره...
فقط زلیخا نبود که یه شبه جوون شد...
منم به شب جمعه ای، وسط دعای کمیل، جوون میشم...اونوقته که این پیر غر غروی لجباز که همش منو یاد گذشته میندازه، رو، می فرستمش خونه ی سالمندان...
خدایا اون شب، امشب باشه لطفا...
میشه؟؟
.
عکس:محمد حیدریان
1.جدیدن حس عجیبی به دریا پیدا کرده ام.شبیه بچه هایی که یک عمر در کویر زندگی کرده اند و حالا می خواهند آن دریایی که از تلویزیون دیده اند و تعریفش را از دهان مردم شنیده اندٰ،از نزدیک ببینند و لمس کنند قطره قطره ی آن بی کران دریا را.حس کنندقطره های آبی که موج آن را پخش می کند در فضا...یا شن هایی گرم که می رود لای انگشتان بی سلاح پا و صدف هایی که جمع می شوند در حفره های کنده شده ی لب ساحل...آن هایی که "نان گندم"نخورده اند و فقط آن را در "دست مردم"دیده اند.قیافه شان را تصور کنید وقتی می خواهند چشمانشان را ببندند و اولین تکه از ان را در دهانشان بگذارند و برای اولین بار آن را مزه مزه کنند...حس می کنم یک عمر عینکی بر چشمانم بوده که چنین خلقت عجیب و جذاب خدا برایم انقدر ساده می نمود.انقدر ساده که هربار بی تفاوت از کنارش گذشتم...عظمت این دریا،همان مقوله ی عرفان است که خدا در مخلوقاتش جلوه می کند...اینطور نیست؟!
2.موقع برگشت که آفتاب داشت غروب می کرد و من همراه با حجم زیادی از آب دریا در کفشم خود را کشان کشان به سمت ماشینمان می بردم،یک دختری توجه م را جلب کرد که تک و تنها نشسته بود لب ساحل و موج ها هم به احترامش دقیقن همانجایی که او نشسته بود تحلیل می رفتند.دختری که قیافه اش عجیب مرا یاد نیکولا می انداخت و خیره شده بود به غروب و فقط "نگاه" می کرد و من در دلم زیر گوشش گفتم"حالت را خریدارم":))
بیآ کوتاهش کنیم همه ی اتفاق های بلند روزگارمان را.بیا همینجا به این دریا خیره شویم و نگاهمان را غرق کنیم تا انتهای آن.بیا چشم بدوزیم به همین غروب چشم نواز امروز.بیا با همین خورشید غروب کنیم...هر غروبی یک طلوع دارد،نه؟بیا غروب کنیم...بیا غرق شویم امروز در همین دریا...عشق بازی نفسهامان با این موجها دیدنی باید باشد...اصلن چه دلیلی داشت که در همچین روزی دریا طوفانی باشد و من و تو هم قرار دریا گذاشته باشیم؟بیا غرق شویم و تهی شود این سری که پر است از فکر های ناجور.بیا با هر دَمی که ته آب می گیریم ،هرکدامشان را چال کنیم در کف شنیِ همان دریا.بیا اگر ماهی دیدیم یا مار آبی نترسیم.می گویند روزهای طوفانی مارهای آبی سرو کله شان پیدا می شود!بیا برایشان دست تکان دهیم قبل از رفتن...بیا هیچ تقلایی نکنیم.دست و پا نزنیم.کمک نخواهیم.نترسیم...بیا بُکُشیم این منِ خالیِ پوچِ بی هدفِ درونمان را...بیا غرقش کنیم در این دریا ی بی کران عشق...بیا غروب شویم و با طلوع "ما"برگردیم...
بیا که "ما" طلوع کنیم...
پ ن:صرفن جهت نوشتن.به زندگی شخصی ام ربطی ندارد.
